Blanowice

W historycznych dokumentach Blanowice zachowały różnorodne nazwy, takie jak Vilanowicz, Bilanovicz czy Bilawnycze. Nazwa ta ma swoje źródło w imieniu osobowym Bilan, co nadaje jej wyjątkowy charakter.

Najstarsza wzmianka o wsi Bilanowice pochodzi z 1384 roku. W tym czasie wiadomo, że miejscowość była własnością Krzywonosa z Czarnej Poręby. Już w 1403 roku, wieś została sprzedana rodzinie Pileckich z Pilicy, co świadczy o jej znaczeniu w tamtych czasach.

Od 1431 roku w Blanowicach działała kuźnica żelaza, znana jako Bilanowska. W 1490 roku miejscowość znajdowała się w granicach powiatu krakowskiego, a zaledwie 18 lat później przynależała do powiatu lelowskiego. Przez lata wieś była w posiadaniu różnych rodów, w tym Padniewskich, Zbaraskich, Warszyckich i Westów.

Na przełomie XVIII i XIX wieku, w latach 1818–1824, w Blanowicach eksploatowano złoża węgla brunatnego. Na początku XIX wieku istniała tutaj kopalnia „Blanowice”, która jest uznawana za najstarszą kopalnię węgla w regionie zawierciańskim.

Miejscowość ta, w latach 1827, liczyła 34 domy oraz 355 mieszkańców, a jej infrastruktura obejmowała cegielnię i młyn wodny. W 1885 roku Blanowice wraz z Kromołowem i Zawierciem Małym wyłączono z powiatu olkuskiego guberni kieleckiej i włączono do powiatu będzińskiego guberni piotrkowskiej.

W okresie 1954–1972 wieś była siedzibą władz gromady Blanowice. Od 1973 roku Blanowice przynależą do gminy Kromołów, a w 1965 roku część tej miejscowości została przyłączona do Zawiercia, Ręby, a w 1977 roku pozostałe tereny wsi.

Dzielnica Zawiercia charakteryzuje się malowniczym położeniem w dolince, z wąwozami porośniętymi bujną trawą oraz wzniesieniem kuesty jurajskiej, z którego rozciąga się spektakularna panorama Zawiercia i jego okolic. Na stoku kuesty, w sąsiedztwie cegielni, zlokalizowany jest wapiennik.

W Blanowicach znajduje się także sezonowy basen kąpielowy, który przyciąga mieszkańców i turystów, stając się miejscem relaksu w upalne dni.