Antoni Glanowski

---

Życiorys

Antoni Glanowski przyszedł na świat 20 lutego 1894, choć wiele źródeł podaje także datę 1898 roku. Był synem Jana i spędził swoje młodzieńcze lata w Krakowie, gdzie uczęszczał do gimnazjum w latach 1910–1914. Egzamin dojrzałości z sukcesem zdał w 1915 roku.

Podczas I wojny światowej, w obliczu narodowych zawirowań, zasilając szeregi Legionów Polskich, uczestniczył w walkach w 3 Pułku Piechoty. Niestety, w lipcu 1916 roku, w trakcie bitwy pod Kostiuchnówką, został wzięty do niewoli rosyjskiej, w której pozostawał aż do listopada 1917. Po dramatycznej ucieczce z niewoli, w lutym 1918 roku przyjął zaszczytną rolę w II Korpusie Polskim.

Glanowski walczył w bitwie pod Kaniowem, gdzie po raz kolejny zdołał uniknąć niewoli, a następnie, przechodząc przez Murmańsk i Anglię, dotarł do Francji. Tam dołączył do Polskiej Armii, gdzie ukończył szkołę oficerską i przejął dowodzenie nad 27 kompanią oraz I baonem 3 pułku.

Po powrocie do Polski, w lutym 1920 roku, został przydzielony do Szkoły Podoficerów Piechoty nr 1 w Ostrowi-Komorowie. W trakcie letnich miesięcy, od 18 lipca 1920 roku, piastował stanowisko dowódcy I baonu w 18 Dywizji Piechoty. W międzyczasie awansowano go do stopnia kapitana piechoty, co zostało ujęte w dokumentach z datą 1 czerwca 1919 roku.

Od 29 sierpnia 1920 roku był oficerem w 49 pułku Strzelców Huculskich z garnizonem w Kołomyji. W 1923 roku, pełniąc funkcję komendanta kadry batalionu zapasowego, a następnie w 1924 roku dowódcy I batalionu, kontynuował swoją ścieżkę kariery wojskowej. W 1927 roku awansował do rangi majora ze starszeństwem z dnia 1 stycznia.

Dnia 23 maja 1927 roku został wyznaczony na kwatermistrza 59 pułku piechoty wielkopolskiej w Inowrocławiu. W lutym 1929 roku przekazano go do dyspozycji Samodzielnego Wydziału Wojskowego MSW, a od 18 czerwca tego samego roku sprawował obowiązki radcy wojewódzkiego w Urzędzie Wojewódzkim w Poznaniu. Następnie, od 30 lipca 1929 roku, znalazł się w Urzędzie Wojewódzkim w Tarnopolu, skąd, z dniem 4 września 1929 roku, został mianowany starostą powiatu skałackiego, pełniąc tę funkcję do 17 września 1930 roku.

Continuując swoje działania, od 18 września 1930 roku był prowizorycznym radcą wojewódzkim we Lwowie. W 1931 roku, na skutek określonych okoliczności, zostaje zwolniony z MSW. Od roku 1931 do 1935 kontynuował pracę w Kasie Chorych i Ubezpieczalni Społecznej we Lwowie.

W 1934 roku jako major w stanie spoczynku zauważono go w Oficerskiej Kadrze Okręgowej nr VI, gdzie został uznany za oficera przewidzianego do użycia w przypadku działań wojennych. Od lipca 1936 roku zatrudniony jako zarządca realności w Zarządzie Miejskim we Lwowie, zyskał dodatkowe stanowisko komisarycznego burmistrza miasta Jaworowa w lipcu 1937 roku, mianowanego przez wojewodę lwowskiego Alfreda Biłyka.

W swoim życiu pełnił także aktywną rolę w Związku Legionistów Polskich, gdzie 8 stycznia 1936 roku został wybrany na prezesa oddziału we Lwowie. Wspierał Obywatelski Komitet Akcji na rzecz Funduszu Obrony Narodowej, powołany w październiku 1936 roku.

W obliczu II wojny światowej brał udział w brawurowych walkach o Lwów, niestety odniósł poważne obrażenia, które skutkowały amputacją nogi. Po aresztowaniu przez sowietów w 1940 roku został deportowany do Związku Radzieckiego, gdzie spędził czas w łagrach, w obwodzie kustanajskim. Po zwolnieniu w 1941 roku, opuścił ten kraj w towarzystwie Armii Andersa.

Po zakończeniu wojny osiedlił się w Derby, ponownie zaangażował się w życie polityczne jako działacz PPS, stając na czele Centralnego Komitetu Partyjnego. W 1967 roku przeszedł na stanowisko podpułkownika w korpusie oficerów piechoty.

Antoni Glanowski zmarł w dniu 5 kwietnia 1975 roku w Derby, a jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Ordery i odznaczenia

Antoni Glanowski był odznaczany za swoje zasługi oraz działalność w ważnych momentach historii.

• krzyż niepodległości, 24 października 1931,
• srebrny krzyż zasługi, 16 marca 1928.

---

Oceń: Antoni Glanowski

---